Wisiorek runiczny strony świata czarny

Alfabet runiczny jako taki znany i używany był już w starożytności. Jego zapisy znajdujemy w kulturze ludów germańskich i celtyckich. Proste i nieskomplikowane kształty pozwalały na zapis w drewnie, metalu lub na skałach i kamieniach. Jedne z najstarszych zapisów runicznych datowane są na 200 r. Alfabet runiczny mocno ewoluował na przestrzeni stuleci i posiadał różną liczbę run w zależności od regionu. Odmiany pism runicznych rozpowszechniały się na terenie Niemiec do VII wieku n.e., w Anglii do X wieku n.e. a w Skandynawii aż do XIV wieku n.e. Staro nordyckie słowo *run* oznacza „tajemnicę” lub „sekret”.

Najstarszy typ pisma północnoeuropejskiego, Fuþark – używany był przez plemiona germańskie (w tym nordyckie). Nie był jednak wykorzystywany tylko do utrwalania wiedzy czy spisywania opowieści, lecz z czasem stał się przedmiotem wykorzystywanym w wielu zaklęciach i magicznych obrządkach. Ostatecznie został wyparty przez alfabet łaciński.